Afgelopen zondag sprak Jan Hein van Rooy (1940) op de opening van zijn tentoonstelling La Composición en…….Marike Jager zong op verzoek van Jan Hein. 

Opening La Composición

Als de symfonische muziek over de schilderkunst gaat is grafiek de kamermuziek van de beeldende kunst… Als ik me goed herinner is die uitspraak van de Franse dichter Charles Baudelaire in ‘les fleurs du mal’ zijn verzamelde gedichten en geschriften.

Voor mij betekent grafiek vrijheid om als een vlinder van landschap naar landschap te gaan en dat te betekenen waar de aantrekkingskracht onweerstaanbaar wordt.

(Marike zingt Papillon het lied van de vlinder)

Goedemiddag

Al de prenten en schilderijen die hier hangen en de vogelmodellen die hier staan opgesteld zijn – na hun soms afgeluisterde samenspraak, toen zij nog in mijn atelier waren – op transport gegaan om tentoongesteld te worden.

’s avonds of ’s morgens hoorde ik ze soms wel, zo van: hoe lang sta jij hier nou zo met je rug tegen de muur of…der waren hier gisteren mensen op atelierbezoek, maar die zagen me niet eens staan, liepen me straal voorbij of.. waarvoor ben ik in Godsnaam gemaakt? of beter gezegd geschapen… om in een donkere la terecht te komen of achter een kast te staan? Of dagenlang in dat akelige bobbeltjesplastic te liggen wachten?

Gisteren aan de vooravond van deze tentoonstelling hebben ze ons gehangen – niet dat dat het einde voor ons betekende – we worden verheven tot onze status waarvoor we gemaakt zijn… dan kunnen we weer eens gezien worden.

We zijn bevrijd uit het quarantaine-gevoel dat we in het atelier hadden.

We hebben weer recht van spreken…

Luister maar…

Kom ik helemaal uit het hooggebergte hier naar toe om eindelijk mijn schoonheid eens ergens anders te laten zien, kom ik hier in de nabijheid van zo’n treurende beuk te hangen. Als ik dan de titelsong hoor: the sad eyed lady of the lowlands, nou geef mij dan maar die vrolijke Alpenjodel met de Matterhorn zoals ik heet.

En wij dan: Staan we eeuwenlang naar die krijtwitte kust aan de  overkant te staren om samen  het Franse erfgoed te beschermen tegen dat rampzalige piratenvolk worden we afgebeeld als côte d’albatre staat er onder, maagdelijk albasten kust zo mooi en vreedzaam alsof er nooit oorlog is geweest.

Of we nu van het tableau de la troupe zijn of houtjes van niks, wij zijn net mensen, ijdele mensen, wij willen aandacht…eigenlijk zijn wij meer tableau vivant of vogelhoutjes met karakter… wij mogen gezien worden! Vandaag is het dan eindelijk weer eens zo ver.

We zijn weer te zien…samen onder één naam!!: La Composición…  Gaat uw Gang!

(Marike zingt het lied van deze middag… Come together)