Naar aanleiding van een eerdere tentoonstelling waar werk op A5 formaat werd gevraagd kwamen Nico en Vincent op het idee om ieder een schilderijtje te maken dat paste in een diaraampje, wat niet als raampje maar als lijst fungeerde. Deze beide schilderijtjes op diaformaat werden onder elkaar geruild en de ander reageerde hier vervolgens weer op met een nieuw werkje. Zo ontstond Over-turen: twee series van 8 werken.
Van Delft:”Kort voordat de eerste twee werkjes gemaakt werden bezochten we gezamenlijk een concert waar de Turangalila-symphonie van Olivier Messiaen werd uitgevoerd. Het beluisteren van deze muziek riep meteen de eerste beelden op. Muziek werd daarmee de inspiratiebron én het raamwerk van alle volgende schilderijtjes.
Ze besloten het niet bij het ontstane werk te laten, maar een nieuwe serie op te starten, uitgebreider van opzet maar met dezelfde formaten.
Elk gaf de ander een schilderijtje dat kiemcel werd voor nieuwe series. Al meteen werd het belangrijk hoe de werkjes naast elkaar geplaatst zouden moeten worden. Er ontstond een middenlijn waarom heen deze series zich groepeerden.
Huijbregts: “Na een aantal uitwisselingen voelden we de noodzaak de serie te beeindigen en een nieuwe te beginnen, waarbij het laatste beeld van de serie als uitgangspunt, kiemcel, van de volgende serie fungeerde.”
Langzaam maar zeker ontstond een werk dat niet alleen inhoudelijk maar ook qua vorm de vele aspecten van muziek in zich verenigt. Zo speelt in de series het tijdselement een belangrijke rol. Dat een serie beeindigd wordt en een kiem in zich draagt van het volgende deel roept ook het beeld op van een muziekwerk dat bestaat uit verschillende delen.