De schilderijen van Sonia Rijnhout zijn lichtvoetig in hun dynamische verschijning. Er zit een afgemeten beweging in, een maatvoering,alsof de opbouw ervan als een choreografie wordt uitgevoerd.
Haar werk vormt een partituur voor het denken en de ervaring, voor emotie en overweging. Er zit vrijwel altijd een verspringing in het beeld. De onderdelen van de schilderijen breng je met elkaar in verband door je ogen heen en weer te laten schieten, wat in je hoofd wordt vertaald als een fysieke verplaatsing, snel en doelgericht, als het springend bewegen over een hinkelpad, de plek overslaand waar je de steen hebt geworpen. Aan jet eind gekomen, draai je je om op zoek naar de verhouding tussen de elementen waarmee het schilderij tot stand is gebracht. De ruïne stut de nieuwbouw. Het ene beeld valt over het ander, maar samen houden ze elkaar overeind. (Alex de Vries)
‘Verspringing’