Mensen hebben tegenwoordig een tweeslachtige relatie met de natuur. Aan de ene kant is er de vervreemding van de natuur, maar aan de andere kant is er de liefhebber van de natuur.In zekere zin krijgt deze tweeslachtige houding vorm in de schilderijen van Wenda Kieskamp: waar haar doeken een schilderkunstige exercitie zijn met de natuur gaat deze laatste er zich uiteindelijk zelf in presenteren. Haar schilderijen, de natuur aldus aan zichzelf teruggevend, gaan de gangbare levenswijze te buiten; ze zijn er een subtiele ontmaskering van.