Opening Requiem voor een boomgaard

Ger Loeffen
Ger Loeffen spreekt (foto Inge Hondebrink)

Ger Loeffen opende zondag 12 juli met een persoonlijke toespraak de tentoonstelling Requiem voor een boomgaard – Henk Hage

Een reis, beste reizigers bestaat etappes, uit laagjes. Je reist van A via B naar C. Het mooie van reizen is dat je andere mensen ontmoet, anders eet, anders drinkt, kennis maakt met andere culturen. Dat geeft inhoud aan je reis, verdieping aan je reis, verdieping aan je leven. Want het leven is een reis met tientallen, honderden etappes. Laagjes.

Ik wil jullie even meenemen op mijn reis. Waarom sta ik hier. Wat is mijn relatie met kunst, met Henk Hage, met de boomgaard, met fruitteler Henk Claassen.
Welke reis heb ik gemaakt om hier te staan. Om deze tentoonstelling te openen.
Die reis begint in hetzelfde jaar dat ook Henk geboren werd. 70 jaar geleden.
Ik ga niet al die 70 jaar beschrijven, dat zou te lang duren.
Ik sla de eerste vijf jaar over.
Ik ben geboren hier niet ver vandaan. In een gelijksoortige buurtschap aan de Dijk in Weurt.
De dijk was voor mijn de eerste berg, de uiterwaard was mijn speeltuin.
Daar begint mijn relatie met dit gebied. Het oeverwallengebied. Met buitendijks de rivier en uiterwaarden en binnendijks de boomgaarden met kersen, appels, pruimen, peren.
De ladder (de leer) stond in de bongerd. Een hele zomer lang.

We maken nu een klein sprongetje van een halve eeuw van halverwege de jaren 50 naar november 2003.
Wij Jenneke, mijn lief, maatje, vrouw en ik werden ineens buren. Buren van de boomgaard van Henk en Agnes, van Henk en Saskia.

“OOK IK HOOR HET RUISEN VAN DE WIND IN DE RATELPOPULIER”.

Links en achter ons huis keken wij op de prachtige boomgaard. Bijna dagelijks, van de vroege ochtend tot de late avond zag ik buurman Henk aan het werk.
Honderden foto’s kon ik er maken.
De boomgaard als inspiratiebron; de boomgaard als muze.

De derde etappe begint in 2007. Vanaf die tijd ben ik, tot aan vorige maand, lid geweest van de gemeentelijk kunstcommissie hier in Beuningen en heb in dier voege het college geadviseerd over de aankoop van kunst in de openbare ruimte.

De vierde laag. In 2009 maak ik samen met Koos Tuitjer het boek BuitenKunst over de kunst in de openbare ruimte.

De meest recente laag start in 2014 als mede-initiatiefnemer van de Kaliber Cultuurprijs. De Beuningse cultuurprijs die in 2018 werd uitgereikt aan Henk Hage. Waar deze tentoonstelling door is ontstaan.

Beste reizigers,
Net zoals Henk heeft gestoeid met letters in de stronken, heb ik gestoeid met de letters, met woorden die ik hier zou gaan uitspreken bij deze vernissage. Een requiem voor een boomgaard. Hoe zwaar kan je het maken.
Wie kent niet het Requiem van Mozart. Met het prachtige Lacrimosa.
Natuurlijk kunnen we onze treurnis uitspreken over de dood.
Wat ons rest zijn de herinneringen aan een dierbare, aan een mooi mens, aan een geliefde, aan een trouw dier, aan een boomgaard.
Niets is bestand tegen de dood. Maar we ontlopen hem niet.
Van Eijck heeft daar een mooi gedicht over geschreven. De dood zit vastgenageld aan ieders leven. Aan alles hier op deze aarde. Zo zal ook deze aarde, ooit, sterven.

Toen ik deze week van Henk even een preview kreeg van de tentoonstelling werd ik meteen bij het eerste schilderij overmand door emotie. Wat mij diep trof in het schilderij was de chaos, het verval, het afscheid. Een requiem.
 
Emotie. Zo hoort kunst ook te zijn. Kippenvel, tranen bij schoonheid, bij vervoering, bij geluk, bij hartstocht. En zo kan deze tentoonstelling ook een reis zijn; de reis langs acht stadia van deze boomgaard, van schilderij naar schilderij, van emotie naar emotie.

Wat ons rest zijn de herinneringen aan een dierbare, aan een mooi mens, aan een geliefde, aan de mooiste boomgaard in deze omgeving.

Beste reizigers,
het is mij een grote eer en bijzonder genoegen de tentoonstelling Requiem voor een Boomgaard van Henk Hage te mogen openen.

Een tentoonstelling die de herinneringen aan de boomgaard Levend Houd(t).

Namasté

©Inge Hondebrink
©Inge Hondebrink
©Inge Hondebrink

 

 

 

 

©Inge Hondebrink