Afgelopen weekend was het dan zover….de opening ‘Insomnia’ van Lucy Besson.
Om kwart voor drie ren ik naar binnen, het regent buiten. Na alle drukte van die ochtend, langs de sponsoren, bloemen, drank en gebak regelen, val ik in een oase van rust. Links en rechts van mij, zie ik zwarte lijsten die precies op dezelfde hoogte op exact dezelfde afstand van elkaar hangen.  Wat een stilte. Mijn oog blijft rechts hangen, een zwart en wit vlak dit keer zonder lijst. Als ik ervoor sta zie ik dat er iets op te zien is. Om het goed te kunnen zien sta ik bijna met mijn neus op het werk. Voor er allerlei vragen door mijn hoofd gaan, sta ik verstard, verward door wat ik zie, voor me uit te staren. Hierna barst er een explosie van vragen in me los. Hoe heeft ze dit technisch voor elkaar gekregen? Waarom zwart/wit? Wie zijn er te zien? Is het moeder en kind?

De eerste bezoekers druppelen binnen en ik ontwaak uit mijn roes. Ik loop snel door, hang mijn jas op en begroet iedereen. Snel loop ik nog langs alle werken. Prachtig, de vrouwen die er te zien zijn en vooral de technische vaardigheden die ervan af spatten. Aan het einde van de gang blijf ik hangen bij een video. Een fijne afwisseling naast alle foto’s en roettekeningen.
De man met het witte colbert en het ronde brilletje op zijn neus houdt zijn openingswoord. Erg bijzonder dat hij, ‘de’ galerie houder van Nijmegen, deze expositie opent. Wim de Natris heeft een mooi verhaal over Lucy, haar verleden, haar werkwijze en vooral haar prachtige eindresultaat in De Nieuwe Gang. Mijn hoofd dwaalt soms af naar het zwarte en witte vlak achter de Natris. Maar ik kom weer terug bij het witte colbert naast het pik zwarte haar van Lucy Besson als er luid geapplaudisseerd wordt.
Iedereen vindt zijn weg naar een drankje en een hapje, hopende op een kort gesprek met de kunstenares. Het geroezemoes van de vele bezoekers zorgt ervoor dat de ruimte die zo stil was, gevuld wordt met warmte, bewondering en genot.

Het was een prachtige middag.